Om 6uur ging de wekker en na ons ochtendsigaretje wandelden we naar de receptie voor een bak koffie. Dat smaakte vertrouwd: Douwe Egberts! Om 7uur moesten we inchecken voor de ferry, dus we hielden ons ochtendritueel beperkt en gingen snel op pad.
Aan boord stond een ontbijtbuffet klaar en we werkten dit in het zonnetje op de achtersteven naar binnen. De tocht duurde 2,5uur en dat is behoorlijk lang. Maar goed, we moesten dan ook 70 zeemijlen overbruggen om aan te kunnen meren in Dry Tortugas NP. Dit is een eilandengroep die, zoals gezegd, 70mijl van Key West ligt. Op één van die eilanden werd Fort Jefferson gebouwd en dit te bekijken was ons eerste doel.
Het fort is deels gerestaureerd en je kunt het bijna helemaal bezichtigen. Wij volgden de rondleiding op eigen houtje, maar je kunt er ook met rangers op uit gaan. Op ons gemak lazen we alle informatiepanelen en bekeken we de vertrekken. Op het eind wandelden we bovenop de vestingswanden en dat was best wel hoog. Met knikkende knietjes zag ik San met de camera voor me uit huppelen. Ik hoef niet uit te leggen hoe blij ik was toen we eindelijk weer naar beneden mochten.
Na de wandeling meldden we ons weer bij de boot, waar intussen het lunchbuffet was opgesteld. We waren best hongerig geworden, dus we schoven een flinke boterham naar binnen. Daarna haalden we onze snorkelset op en togen we naar het noordelijk strand. Voor het eerst deze week hadden we mazzel met het weer. Er stond bijna geen wind en de zon stond te blinken aan de hemel.
We vermaakten ons de de laatste uren met snorkelen, zwemmen en badderen. Het koraal en de vissen waren prachtig, maar lang niet zo mooi als we met het duiken al gezien hebben. Bovendien kwamen we wat verder uit de kust weer kwallen tegen, dus we bleven een beetje bij het strand hangen.
Toen het weer tijd was om in te schepen, liepen we terug naar de boot en daar aangekomen ontdekte San dat hij zijn zonnebril vergeten was. Op een drafje is hij weer teruggegaan, maar helaas was de bril in geen velden of wegen meer te bekennen. Goede reden om van de week weer te gaan shoppen dus.
Aan boord werd een komische film opgezet en zo werd de lange vaartijd terug mooi opgevuld. Ik begon een beetje last van mijn zitvlak te krijgen en pas na behoorlijk wat heen en weer gewiebel begon het kwartje te vallen... dit was geen zadelpijn... dit was een verbrand gat! Toen we in de auto plaatsnamen en tegen de leuning gingen zitten, schoten we allebei weer naar voren van de pijn; ook onze schouders hebben kennis gemaakt met de floridiaanse zon.
Ohohoh, wat kan zo'n autorit dan lang duren. We wisten niet meer hoe we zitten moesten. Heel even kregen we afleiding door wat overstekende hertjes en de nodige kippen, maar daarna werd de weg weer saai en ons lijf weer pijnlijk. Bij de trailer aangekomen hebben we elkaar geïnspecteerd en we zijn dus, inderdaad, zo rood als twee Hollanders die hun eerste straaltje zon hebben gepakt. Dit wordt een lange nacht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten