Zo 14 sept 2014 - Een lesje golven

Rara, wie wekte ons? De zon!! Dat is toch even heel anders wakker worden. San had een beetje kort geslapen, want hij kon na de lange autorit niet in slaap komen. We zijn dus eerst maar een lekkere bak koffie gaan drinken. Dat komt hier uit een heel handig apparaat. De koffiekan zit verweven in de machine en je kunt dus met je kopje eronder echt een bakkie tappen. Nog nooit hadden we zo'n luxe apparaat op vakantie.
Een andere noviteit is het bed; die slaapt heerlijk! Het is een boxspring, maar duidelijk een hele goede. We slapen beter dan ooit!

Duikdag nummer drie was aangebroken en we konden niet wachten om die kant weer op te gaan. We waren dan ook veel te vroeg, maar daardoor konden we een gezellige babbel bij de kiosk maken. Sander and E-na zijn weer op de lijst gezet en wij verplaatsten ons naar een schaduwplekje aan de picknicktafel. Het duurde niet lang voordat we de Tropical Odyssey binnen zagen varen. In no time werd de boot omgebouwd voor de volgende tocht en stond Kevin al te zwaaien dat we mochten boarden.

Helaas waren de grotere flessen al door iemand anders ingepikt, dus voor San stonden twee 'gewone' klaar. We hebben hem flink wat moed ingepraat en hem ervan overtuigd dat hij dit keer vast langer met zijn lucht zou doen. We liggen tenslotte steeds rustiger in het water. De eerste duikspot waar we verankerden was North Star in het Molasses Reef. We gingen vlak boven de slaapplek van 'onze' schildpad naar beneden, maar de turtle was gevlogen helaas. Wel zagen we de prachtigste vissen en koralen. Ik oefende de achteruit-zwem-techniek die we van Kevin leerden en dat lukte zowaar een paar keer. De stroming was hier heel sterk en dat was af en toe flink flipperen om een stukje vooruit te komen.

Na 40minuten moest San het voor gezien houden. Wij zwommen nog een rondje. Maar toen ik achterom keek, zag ik San weer naar beneden komen. Ik greep snel Kevin bij zijn vin en het lukte me met gebarentaal hem duidelijk te maken dat San even zijn aanwezigheid nodig had. Dat gaf hem een stukje vertrouwen en vol energie werkte hij zich, tussen de kwallen door, naar boven.

Wij volgden niet veel later. Niet omdat de lucht op was, maar omdat de tijd erop zat. Je kon duidelijk merken dat we een andere kapitein hadden, want de tijd werd nauwkeuriger in de gaten gehouden dan bij de vorige duiken. Terug op de boot gooiden we snel onze uitrusting af en deze werd door onze private 'caretaker' weer supersnel omgebouwd voor de volgende duik. De kapitein riep de namen af en toen iedereen 'Here' had geroepen, zetten we koers naar de volgende duikstek.

Dit werd Sand Island; een groot zandeiland omgeven door een muur van rif. Hier zagen we eindelijk een zwemmende schildpad. Magnifiek om te zien hoe relaxed deze door het water glijdt. Maar het mooist vonden wij een enorme blauwe papegaaivis met een wipneus. Op de een of andere manier klooiden San en ik allebei met ons masker, waardoor we ons achteraf afvroegen of we ze misschien door elkaar gehaald hadden. We zullen het nooit weten.

Aan het eind van de duik, (die San helemaal heeft volgehouden!) werd het nog even spannend, want hier stierf het van de kwallen. Het touw, waaraan we ons moeten vasthouden na het opstijgen, was door een rare golvenserie aan de andere kant van de trappen beland dus we moesten direct naar het trappetje gaan. Ik redde dat als eerste en deed snel mijn vinnen uit. Maar helaas, toen ik de trap wilde vastgrijpen, kwam er een golf en werd ik weggeduwd. Ik zwom en zwom en zwom maar kon met geen mogelijkheid de trap meer bereiken. Toen ik opkeek, was ik al een heel eind van de boot afgedreven. Nog harder trappen dus. Maar het hielp niets...

Ik dreef steeds verder weg. En ondertussen was ik ook nog in woest gevecht met die rotkwallen. Ik probeerde, als mijn hoofd even boven water was, de aandacht van de bemanning te trekken, maar een gemompeld 'help' in je automaat is schijnbaar niet te horen. Op een gegeven moment bedacht ik dat ik mijn vinnen moest laten zien, zodat ze wisten dat ik nooit meer bij ze kon komen. Hielp ook niet. Dan maar een flinke zwaai met mijn arm. Niets. Opeens werd ik heel rustig en bedacht ik dat ik mezelf zou moeten redden. Toch maar proberen mijn vinnen onder water aan te trekken. En dat lukte zowaar! Tegen de tijd dat ik klaar was, zag ik heel in de verte een zwemmer aankomen. Het was Kevin, die zonder uitrusting het water in was geplonst. Hij had mijn zwaai gezien gelukkig. Samen zwommen we terug naar de trappetjes en terwijl Kevin de kwallen wegsloeg, kon ik eindelijk de boot op klimmen.

Tijdens mijn angstige avontuur bleek ook San het moeilijk te hebben. Ook hij was vlak bij het trappetje gekomen en werd weer weggeduwd. Hij deed gelukkig sneller weer zijn vinnen aan en had de tegenwoordigheid van geest om vanaf de bodem een gaatje in de kwallenaanval af te wachten. Voor hem een grote schrik om te zien dat ik er nog niet was, want hij dacht dat juist híj lang over zijn landing had gedaan. Het komt er op neer dat we als buddy's veel beter op elkaar moeten letten, maar gelukkig weten we allebei onze paniek te beheersen. Ook weer een les!