Het slechte weer van donderdag lijkt ons niet te willen verlaten. Vrijdagochtend was de baai nog onrustig en de lucht donker. Toch togen we met hoop in ons hart naar de haven. Toen we onderweg nog even een boodschap deden, kwam de regen al met bakken uit de hemel en in de haven aangekomen was het niet veel beter. De dame in de kiosk zei dat de duik gewoon doorging, dus we lieten onze namen weer fonetisch op de lijst schrijven.
Tussen de buien door namen we plaats aan de waterkant zodat we de boot konden zien aanmeren. Het duurde niet lang voordat beide boten terugkwamen van de ochtendduik. En toen kwam Kevin op ons af met een heel serieus gezicht: Of we niet beter een andere afspraak konden maken. De zee was ontzettend ruw en hij voorzag zeeziekte bij San. Na even twijfelen, hebben we zijn advies maar opgevolgd en zo reden we weer terug naar huis. Niet geplonst, maar toch kletsnat.
We vermaakten ons met, hoe kan het ook anders, het kaartspel. We lazen wat, luierden en genoten van een uitgebreide maaltijd.
Tijdens de schemer zaten we uit te kijken over een prachtig rustige baai en opeens zag ik een vin recht omhoog uit het water steken. San rende meteen naar binnen om de camera te halen, want het betrof hier wildllife die we nog nooit gespot hebben: dum-dum-dum-dum-dum-dum.... shark!!!
Ook zaterdagochtend liet de zon zich niet zien. Het was wel droog, maar aan de hemel was het grijs en grauw. Tegen de middag startten we de auto en zetten we koers richting West Palm Beach. Van de buuf kregen we de opdracht een speciale parfum te halen en die gelegenheid grepen we aan om eens een echte Mall te bezoeken. Bij aankomst wisten we niet wat we zagen: een enorm complex met duizenden parkeerplekken eromheen. Er waren diverse ingangen, allemaal met een andere naam en dat was maar goed ook; je zou anders zo verdwalen.
Intussen waren de magen gaan knorren, dus we gingen op zoek naar de food court. In verslagen van anderen had ik hier over gelezen. De verschillende eettentjes zitten bij elkaar met tafeltjes ertussen zodat ieder bij zijn eigen kraampje kan bestellen en toch samen kan eten. Maar die verhalen hadden me niet voorbereid op de enorme eetzaal die we aantroffen. Niet normaal meer, zo groot!
Daarna zijn we op pad gegaan om ons lijstje af te werken. Eindelijk kwam ik eens binnen bij de Macy's. Op de een of andere manier had ik dat al lang op mijn verlanglijstje staan, maar waarom is me een raadsel. Het is gewoon een soort V&D. We slaagden er in elk geval voor een tweetal broeken en een nieuw horloge. Bij het betalen probeerden ze ons een creditcard van de keten aan te smeren en dit blijkt heel normaal, want ook bij de twee volgende winkels werd het gevraagd.
Om half zes kwamen we aan bij het Cruzan Ampitheatre en daar werden we meteen getrakteerd op een ander Amerikaans fenomeen: Barbecuen op de parking van een event. Grote buitengrills werden van pick-ups geladen, partytenten werden neergezet en enorme muziekinstallaties tetterden je om de oren. Op zich best slim van deze mensen, want de prijzen voorbij de ingang waren schrikbarend hoog. Voor een liter bier betaalde je 11 dollar en een patatje met hamburger kostte zelfs 18 van die groene briefjes!!
We bleken perfecte plekken te hebben, nog net onder de overkapping en mooi in het midden. Achter alle vaste plekken is een enorm grasveld en daar parkeerde de grootste meute hun klapstoeltjes. Van tevoren hebben we getwijfeld om ook voor die goedkope plekken te gaan, maar gelukkig werd ik gewaarschuwd door een mede-AA-er. Want als het regent, zit je daar dus niet droog. En regenen deed het. Het hoosde zelfs.
Het concert was geweldig. Eerst speelde er een echte countryband en daarna kwam Sheryl Crow, wat heeft dat mens een strot zeg! En toen, om half tien, begon de hoofdact: Rascal Flatts. Ze maakten er een gigantisch spektakel van en we hebben genoten. Ik heb lekker staan swingen en joelen en San heeft fanatiek mee zitten trommelen. Het eindigde letterlijk met vuurwerk en om 23uur was het feestje afgelopen.
Door de stromende regen zochten we onze auto weer op en doorweekt begonnen we aan de terugweg. Om 2uur waren we thuis en toen konden we onze shirts nog steeds uitwringen. Snel namen we een borrel om op te warmen en doken daarna ons warme bedje in.
We vermaken ons prima hier in Florida, maar om dit nou de Sunshine State te noemen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten