Do 18 sept 2014 - Nightlife

Na onze pijnlijke autorit van dinsdagavond volgde inderdaad een onrustige nacht. We hadden het dekbed van het bed gegooid, omdat onze lijven bleven nagloeien, maar tegen een uur of 7 waren we beide half bevroren. We trokken toch maar het dekbed over ons heen en hebben tot bij twaalven in coma gelegen.

Voor de woensdag stond niets gepland en dat hebben we lekker zo gelaten. Ik worstelde met de Blogger-app en San heeft het visgerei aan een inspectie onderworpen. In de schemer  hebben we samen nog wat eten proberen te vangen, maar de visjes waren ons steeds te slim af. Gelukkig maar, aangezien San ze niet eens lust....

We aten dus maar een paar flinke pannenkoeken en trokken ons lekker vroeg terug in het slaapvertrek. Helaas had een kolonie stilzoemende muggen datzelfde plan opgevat. Ongemerkt hebben ze ons weer flink te pakken genomen. Bij het ontwaken bleken we weer onder de verse bulten te zitten!

Tot dan toe hadden we nog vrij weinig geshopt en aangezien we toch best nog wat op onze verlanglijst hadden staan, zetten we na het ontbijt koers naar Homestead. Bij de Dollar Tree haalden we twee leuke bedank-kaarten om onze fooien in te verpakken. We kwamen er namelijk achter dat je ook geacht wordt de bootcrew en je guide te tippen. Stiekem vinden we dit van de zotte, de prijzen liegen er al niet om en zo wordt het budget alleen maar verder opgerekt. Maar goed, het werkt hier nou eenmaal zo en we hebben ons er dus bij neergelegd.

Bij Ross dress for less haalden we een duikshirt, een vestshirt, een wintervest en een paar laarzen. De hoeveelheid kleding in mijn maat is hier gering, maar toch weet ik iedere keer wel weer iets te vinden. En voor 10 dollar per item ben ik niet kieskeurig!

Daarna was de Walmart aan de beurt. We waren daar al een paar keer geweest, maar hebben ons steeds kunnen inhouden om bij de kleding te gaan loeren. Tot gisteren dan; we kochten twee pyjama's, twee shirts, een bankhangbroek en een zonnebril. Ook sloegen we nog wat proviand in. Je ziet hier in alle supermarkten 'cocktail in een zak'. Die moet je een paar uur in de vriezer zetten en dan heb je een heerlijke frozen cocktail. Ik heb inmiddels bijna alle smaakjes getest, jummie!

We besloten nog even langs de duikschool te rijden om te zien of ze een leuk souvenir zouden hebben. San wilde graag een t-shirt met logo en heeft die gevonden en ik koos een gaatjestas uit. Hierin kan je je duikuitrusting bij elkaar houden en in een keer uitspoelen. Superhandig, vandaar dat San er ook een pakte. Toen we wilden betalen, weigerde onze Visa. Ook na herhaaldelijk proberen. Jaiks! En 's avonds moesten we de hele rekening nog betalen. De dame probeerde het op alle mogelijk manieren, maar zonder resultaat.

Met het totaalbedrag in ons hoofd reden we naar de dichtstbijzijnde ATM en op goed geluk stak ik de Visa daarin. Zonder problemen haalde ik in twee porties het bedrag uit de automaat. Heel bizar. Het valt ons deze reis op dat we steeds vaker de pin van onze creditcard moeten gebruiken, vooral bij de grotere winkels. Hij wordt dus niet meer 'geswiped', maar krijgt dezelfde behandeling als pinnen in NL. Ook hoeven we daardoor niet meer de bon te tekenen. Ongetwijfeld heeft het daar iets mee te maken dat het nu niet lukte.

Met een enorme stapel bankbiljetten in onze uitpuilende, niet dicht te krijgen portemonnee, gingen we op huis aan. Toen ik later in de trailer het geld zat te tellen, voelde ik me net een bankrover! De rest van de middag vermaakte ik me met het uitpakken van al onze aankopen en Sander gooide zijn hengeltje weer uit.

Om iets voor zessen stonden we in de startblokken bij de boot. Kevin verzorgde onze uitrusting en om half zeven mochten we boarden. Het duurde een behoorlijke tijd voor we uitvoeren aangezien er nog even snel batterijen voor de lampen gehaald moesten worden. Maar toen het dan eindelijk zover was, kregen we prachtige views op Key Largo in de avondzon. Aangekomen op volle zee, zagen we een spiegelglad wateroppervlak. Nog nooit hebben we de zee zo rustig gezien.

Om half acht plonsden we bij Molasses Reef-North Star het water in en we daalden meteen af naar de bodem in verband met de vele kwallen. Het was nog een beetje licht, maar de zaklampen moesten we wel aan hebben. Op onze flessen zaten van die gekleurde breekstaafjes. Wij waren team Orange, speciaal voor de Dutchies. We zouden niet zo heel veel afstand afleggen en dus niet zo snel zwemmen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Dachten we eerder nog dat onze buoyancy met sprongen vooruit ging, nu leken we wel een stel kneusjes. Om de meter moesten we inhouden en stil liggen en prompt botsten San en ik tegen elkaar op. We duikelden steeds over elkaar heen en probeerden met handen en voeten te wiebelen om stabiel te blijven. Moet ongetwijfeld een komisch gezicht zijn geweest, ware het niet dat we af en toe ook wat koraal raakten en dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Het waterleven is prachtig 's nachts. Er komen vissen tot leven, die overdag verstopt zitten. We zagen meerdere kreeften scharrelen, waaronder de gestippelde variant die overdag niet te zien is. Wat ik het mooiste vond waren een soort wit oplichtende vissen. Ik heb ze spookvissen gedoopt.

Onze schildpad lag nog steeds in zijn grot, onverstoorbaar te slapen. Maar zijn soortgenoten zwommen wel om ons heen. Op een gegeven moment zette er eentje zelfs de aanval in op ons. Ik kon nog net naar rechts 'sprinten' anders was het een frontale botsing geworden. San was zo slim om een enorme hap lucht te nemen en schoot net ver genoeg omhoog. Later aan boord hoorden we dat meerdere mensen deze killer-turtle waren tegengekomen. Maar het is hem vergeven; we bevonden ons tenslotte in zijn wereld. Ik ga er voor het gemak maar even vanuit dat het een mannetje was, vrouwen zijn niet zo aggressief tenslotte....

San hield het drie kwartier vol en ik tien minuutjes langer. Kevin wees me het met lightsticks versierde touw aan en gaf me het signaal om op te stijgen. Ik zag veel kwallen, dus besloot Sander's strategie toe te passen en onder water een vrij moment af te wachten. Ondertussen zwom ik vast richting de boot. Dacht ik... Totdat ik aan mijn vin getrokken werd en bleek dat ik naar de verkeerde kant van het touw zwom... Oeps! Eenmaal omgekeerd zag ik meteen het trappetje en een vrije doorgang. Hop, naar boven, vinnen uit en trappetje op. Peace of cookie!

Op de terugweg babbelden San en ik honderduit na over de mooie dingen die we gezien hebben. We vonden deze nachtduik een prachtige afsluiting van deze duikvakantie. We trappelen om in Nederland weer verder te gaan en steeds meer bij te leren.

Nu resten ons nog twee dagen hier in Florida; we hebben nog wel wat leuke uitstapjes op het programma staan, waaronder het Noordelijk deel van de Everglades en John Pennekamp SP. Nog avontuur genoeg dus!