Bij het wakker worden, keken we uit over een prachtig stil wateroppervlak. Geen wolkje aan de hemel en de zon straalde zoals we nog niet gezien hadden. Zo hadden we ons het hier voorgesteld! Prachtig om naar te kijken, maar minder om in te zitten. Zeker voor twee Hollandse huidjes. Erop uit dus!
Als eerste togen we naar de Walmart, want we hadden opeens een briljante ingeving met betrekking tot ons camera-probleem. Gewoon nieuwe batterijen kopen; we zitten tenslotte niet in een derdewereld land. Natuurlijk konden we ons walhalla niet verlaten zonder de hele winkel door te snuffelen, maar onze kar puilde gelukkig niet uit. Dat komt nog wel.
In deze Walmart zit ook een Mac en daar hebben we maar alvast onze warme maaltijd genuttigd. Hebben we dat ook gehad. Daarna zetten we koers naar Everglades NP. Deze dag hadden we bedacht om het zuidelijk deel te verkennen, dus het eerste visitor center dat we bezochten was die van Ernest F. Coe. Ze zijn daar druk aan het verbouwen, dus we werden ontvangen in een bouwkeet. Er stond een ranger in de startblokken om uitleg te geven en hij vertelde onder andere dat we op de Anhinga Trail zeker alligators moesten spotten.
En dat klopte! We zagen er drie; eentje zwom voorbij en we volgden deze een heel stuk. Daarna zagen we de andere twee, deze lagen te slapen onder de bushbush. San spotte even later ook nog een schildpad en ook deze hebben we een tijd staan observeren. Halverwege de trail betrok de lucht en begon het flink te regenen. We hebben zeker twintig minuten staan schuilen in een hutje. Toen we de auto weer bereikt hadden, begon het pas te donderen, dus we waren net op tijd 'binnen'.
Tweede stop was de Pinelands trail, maar hier was het pad zo wild begroeid dat we het op onze slippertjes niet aandurfden. Dus de auto weer gestart en op naar de Pa-hay-okee Overlook. Dit was een simpel wandelingetje dat leidde naar een uitkijkpunt vanwaar je een weids overzicht had over het Noordelijk deel van de Everglades. Onze lievelingswildlife, de salamanders, waren ruim vertegenwoordigd. We probeerden een aantal op de kiek te zetten, maar helaas waren ze niet erg fotogeniek. Intussen had de onweersbui ons ingehaald en we zaten net op tijd weer in de auto.
De rest van de route reden we in de regen, maar toen we bij het Flamingo Visitor Center aankwamen, was het net weer droog. Je kon goed merken dat we in het laagseizoen zitten, want ook hier was weer amper iemand te bekennen. Het hele park geeft daardoor een beetje een troosteloze indruk van vergane glorie. Voordeel voor ons was wel dat we hierdoor meer kans hadden om wildlife te spotten en we zagen dan ook zowaar een manatee! San speelde nog wat met een zwerm vogels en toen hadden we het wel gezien.
Op weg naar huis zagen we een enorme regenbui en we deden schietgebedjes dat deze niet pal boven ons hutje lag. We hadden namelijk onze handdoeken eens goed te drogen gelegd over de ligstoelen. Het mag duidelijk zijn: bij thuiskomst konden we ze uitwringen...
We hebben ons uiteindelijk binnen verschanst en vermaakten ons weer met een potje joker. Het geluk moet toch een kéér aan mijn kant komen zitten! San dronk een lekkere koude Bud en ik genoot van een drankje dat nadere uitleg vraagt:
Van de week vond ik in de supermarkt een enorme bak eggnog-ijs en die kon ik natuurlijk niet laten staan. Het smaakt perfect en lijkt precies op de milkshake van afgelopen december. Toen ik dit op de boot vertelde, hoorde ik dat de slijterijen vermoedelijk ook nu al eggnog zouden verkopen. Dat liet ik me geen twee keer zeggen, dus in de eerstgevonden liquor store zijn we op zoek gegaan en een paar minuten later stond ik zielsgelukkig weer buiten. Inmiddels heb ik ook dit kunnen proeven en, oh mijn hemel, dit zou verboden moeten worden. Zó lekker!
Oh, en voor wie het zich afvraagt: Na regen komt... regent (zie woordenboek)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten